Zijn rouwbrief brengt me terug naar het woonzorgcentrum waar hij verbleef.
Gezeten op een bank in de zon, met zijn pet, en wandelstok. Zoals hij daar zat vulde hij heel de voorgevel. Charisma, anders kan ik het niet noemen.
Dat hij niet meer wist wie ik was, zegde niets over zijn sterke persoonlijkheid.
Zo goed als blind, zette hij zijn gedachten op papier. Hij noemde zich geen dichter, maar een uitschrijver.
Zo schreef hij, een goed jaar geleden, nog zelf het doodsprentje, van zijn zo geliefde vrouw.
Bob, ik noem het toch een gedicht, ja zelfs een liefdesgedicht, deze geloofsbelijdenis pur sang.
Mijn voorlaatste groet…
Als Hij haar rust schenkt, is het goed.
Een controle is niet nodig.
Het is onmiskenbaar waar.
Zijn goedheid is ons zonneklaar.
We hoeven ons alleen kalm te houden.
Van zonden weet Hij genoeg.
Hij houdt zijn liefde voor de boeg.
Die wetenschap is genoeg.
Het is tijd voor de laatste groet…
Als Hij Bob rust schenkt, is het goed.