Op adem dunne banden rijden wij op de baan van het leven. Eén vergissing, éen verstrooidheid en...
Te lezen op het doodsprentje van Willy, bijgenaamd de Elvis van Viersel. Voor eeuwig uit ieders zicht.
Ome Rik was getuige van het onnoemelijk verdriet van de nabestaanden bij dit plotse heengaan.
Ben er sinds die fatale dag op gaan letten. Bijna alle dagen gebeurd er in dit kleine land een smartelijk ongeval, met één of meerdere slachtoffers. Soms krijgt het als nieuws een voetnoot in de krant. Als het om jongeren gaat die in het weekeinde verongelukken kan er wel een halve bladzijde af. Op het journaal komt het vaak in het nieuws als er een combinatie is met hinder, de lange files die het ongeluk heeft veroorzaakt.
Opvallend is dat de oorzaken van de dramatische ongevallen gekend zijn:
-te snel rijden
-rijden onder invloed
-gsm gebruik tijdens het rijden
-vermoeidheid,verstrooidheid
Tragisch toch, met wat zelfdicipline zijn heel wat dodelijke ongevallen te vermijden.
Waarom verspillen we miljoenen euro's aan trajectcontroles, terwijl je gewoon wat je voet onder controle moet houden?
Meer dan 25.000 doden per jaar in Europa. De duizenden zwaargekwetsten gaan vaak als rolstoelgebruikers door het leven, wat een kostprijs voor de sociale zekerheid, wat een menselijk leed.
Breng verontwaardiging in beeld. Als we nu voor elk slachtoffer een boom planten? Net zoals met het Witte Kinderbos is gebeurd. Ome Rik gaat voor een oneindige herdenkingsdreef van japanse kerselaars.
'Wat je 's morgens hebt verlaten, kan er 's avonds niet meer zijn', schreef Toon Hermans.
In 2018 kwamen er in ons land 609 mensen niet meer thuis.
Open je ogen maar niet
Keer maar niet terug van die andere plek
Ik blijf je wel van afstand bekijken
Tel de uren niet
Hou de jaren niet bij
Je blijft me bij
Elvis van Viersel