Ome Rik is onlangs verhuisd en geloof het of geloof het niet het doet wat met een mens.
Je zou er een boek over kunnen schrijven, ik hou het op een column.
In je adres gaat de tijd zijn gang.
Het had een andere titel kunnen zijn van deze column: ‘de paradox van het verhuizen’.
Verhuizen is een stap zetten in de toekomst, een nieuwe start nemen wordt je toegewenst.
Je voelt je even als een slang die zijn oude huid aflegt, een nieuwe lente tegemoet. Het doet je even jonger voelen, een nieuw avontuur weet je wel.
Oudere mannen hebben immers de neiging in de hoop jong te blijven, te blijven denken als een twintiger of dertiger, als het wat tegen zit.
Paradoxaal nemen herinneringen echter de bovenhand.
Honderden vergeten foto’s komen uit kasten en schuiven tevoorschijn als parels uit het verleden.
Goede herinneringen doen je glimlachen, blijven duren.
Het is alsof je een oude bekende terug tegenkomt, na een lange tijd van afwezigheid.
Een hernieuwde ontmoeting die je ziel streelt.
Neem nu de foto onderaan deze column.
Een foto van de Holvoeten clan aan de feesttafel begin jaren vijftig van de vorige eeuw.
Allen kijkend in de lens, met grootvader als een godfather in het midden, de bruid naast hem gezeten.
Een ganse familie, de meesten in ‘de fleur van hun leven’ met hun verlangens, de toekomst tegemoet kijkend.
Wij, de nakomelingen weten hoe hun leven verder is gelopen.
Al die mensen die ooit ook jong zijn geweest zijn er nu niet meer.
Op één iemand na, een krasse negentiger.
Het moet wat zijn om iedereen te overleven. Telkens afscheid nemen, loslaten.
Des levens wordt gezegd.
Ik kan het weten, zijn leven is al een mooie tocht geweest.
En toch straks, wie weet wanneer, zal ook hij een herinnering worden.
De laatste der Mohikanen.
