Foto’s zeggen soms meer dan woorden.
Ome Rik heeft altijd iets gehad met het operaplein. Bijna 25 jaar was mijn werkplaats gevestigd in de Teniersbulding met uitzicht op het operaplein. Op die plek wordt nu een hotel gebouwd.
De verwachtingen waren hooggespannen. Het ging het grootste autovrije plein worden van Europa.
Althans dat werd gezegd.
Het mooie operagebouw zou eindelijk meer tot zijn recht komen.
Toegegeven architect Manuel de Sola Morales had geen makkelijke opdracht. Hij moest zowel boven als ondergronds denken. Mobiliteit en leefbaarheid met mekaar verzoenen, voorwaar geen sinecure.
Portugese graniet natuurtegels zouden het licht weerkaatsen en het operagebouw oplichten.
We zullen het geweten hebben.
Het moet gezegd zijn het conceptontwerp van het Operaplein dateert van 2008. En dit na jaren van studie en voorbereiding.
Een andere tijdsgeest.
Een tijd dat er meewarig werd gekeken naar ecologisten die een pleidooi hielden voor windmolens, meer bomen en ontharding.
Het rapport ‘Grenzen aan de Groei’ van de Club van Rome werd afgedaan als sciencefiction.
Nu moeten we vaststellen dat hun voorspellingen jammer genoeg zijn uitgekomen.
We spreken niet meer van klimaatverandering maar van klimaatcrisis.
Schade is er al, daar kunnen we niet om heen.
We moeten niet aan doemdenken doen. Maar dan zijn er nu moedige, rechtvaardige, lange termijn beslissingen te nemen.
Biodiversiteit dient hoog op de politieke agenda te komen willen we nieuwe pandemieën voorkomen.
Laten we leren uit de geschiedenis.
Wat we niet meer willen:
Een woestijn van steen.
