Ik kwam via mijn werk wel eens met 'hen' in contact. Met 'hen' bedoel ik dan bloedschone meisjes. Bloedschone meisjes, met weinig zelfvertrouwen en geen toekomstplannen. Graag zien en graag gezien worden was er vaak niet bij. 'Een mooie lege fles', vertelde ik dan aan mijn collega's. Het werd één van mijn vele omstreden uitspraken. Voor mij was het niet oneerbiedig bedoeld, maar een beeld om te beschrijven, waartoe jezelf in gedachten afbreken, kan leiden. Gedachten kunnen erg kwetsen. Je zou voor minder ziek worden. Zeker als je er niet in slaagt om de stroom van negatieve gedachten een halt toe te roepen.
Soms is het echt lijden. Zo mooi omschreven in een vers door Hans Andreus: 'in deze kleine hel van denken en tegen de binnenkant van mijn schedel opvliegen',
Momenten van geluk worden dan erg zeldzaam.
Gisteren ging ik op bezoek bij Maria, herstellend van een zoveelste hartaanval. 'Ik kan de negatieve gedachten niet van mij afzetten', zei ze doodmoe. Angst kwelt haar. Haar negatieve gedachten vergroten nog haar pijn.
Hoe komt het dat we negatieve gedachten zo moeilijk in de hand houden? Het is een kunst op zich denk ik. En ook een kunstwerk komt niet zomaar uit de lucht vallen. Daarvoor moet hard gewerkt worden.
De Jos, die heeft hard gewerkt. 'Zeg aan mijn kinderen dat ze zich niet ongerust moeten maken, ik ben gelukkig'. 'Wat komt dat komt'. Een echte levenskunstenaar.
Met de titel van deze column dacht ik origineel uit de hoek te komen. Even klikken naar google en ik zag het al. Zo oud als de straat, deze uitspraak. Zelfs de Boeddha had het er al over.
Zo zie je maar:
Gedachten zijn geen feiten.