Wat ik mis in de berichtgeving en de commentaren over de verdubbeling van het aantal leefloners in twintig jaar is het woord mededogen.
Het is ronduit stuitend dat Francken het leefloon als een ‘sofasysteem’ omschrijft. Het leefloon ligt nog steeds onder de armoede grens. Als je weet dat een appartement huren dat geen krot genoemd kan worden vaak minstens 700 per maand kost. Reken dan nog de vaste kosten, energie, brandverzekering, telecommunicatie, kleding, vervoer. Dan mag je blij zijn dat er 70 euro overblijft voor voeding, ontspanning of onverwachtse kosten. Niet verwonderlijk dat in tijden van inflatie steeds meer mensen uit bittere noodzaak beroep doen op de voedselbanken. Het bedrag van het leefloon nog verminderen, te gek voor woorden.
De maskers vallen af, de NVA is niet alleen een Vlaams Nationalistische partij, wat hun goed recht is, maar bovenal een zéér liberale partij, maar wél één van de harde lijn, koud en kil! Hun programmapunt rond de leefloners getuigt van een gebrek aan inlevingsvermogen en gaat uit van wantrouwen in plaats van mededogen.
Als voormalig lid van een Bijzonder Comité voor de sociale dienst ben ik bevoorrechte getuige geweest van de verhalen van leefloners die behoren tot de zogenaamde ‘ harde kern’. Vaak mensen met een traumatische voorgeschiedenis van mishandeling, seksueel misbruik, met weinig gekende basisveiligheid tijdens de jeugd en ga zomaar door. En dan spreken we nog niet over aangeboren beperkingen en of verslavingsproblematieken. Kortom een veelheid van problemen. Veel mensen knokken dagelijks om het er het beste van te maken, wat ons respect verdient, in plaats van hen als onwerkwilligen te bestempelen. Typisch een veroordelende blik van diegenen die het goed hebben, beschamend.
Natuurlijk is het hebben van werk een belangrijke springplank naar een beter leven, niet alleen wat inkomen betreft, maar ook naar het verbeteren van de eigenwaarde en het gevoel bij de samenleving te horen. Het is echter een illusie om te verwachten dat iedereen aan het werk kan geraken. Ook diegenen die niet mee kunnen hebben recht op een menswaardig leven. Het is ook erg kort uit de bocht om te beweren dat de sociale zekerheid daardoor onder druk komt te staan.
Herverdeling van de rijkdom zal meer zoden aan de dijk brengen om de betaalbaarheid van de sociale zekerheid te vrijwaren. Laten we de solidariteit niet ondergraven en een tegenstroom op gang brengen tegen het eenzijdig individualistisch neo-liberaal denken.
Een suggestie : lees het boek van Paul Verhaeghe ‘onbehagen’, dan komen we een eind verder.