Altijd blij dat het de maand februari is.
Begrijp me niet verkeerd, ook Ome Rik holt de tijd achterna. Je kan zeggen het is weeral februari, en klagen het gaat allemaal te snel. En toch. Februari is niet alleen de maand dat je kan dromen van de Elfstedentocht, maar het is ook een tijd van opluchting. Het is weer voorbij, niet alleen de vele nieuwjaarsrecepties, maar vooral het is, het voorlopig einde van de koopjeswoede.
Het begint in november al met Halloween, Sinterklaas, de eindejaarsaankopen, black Friday, de solden, het autosalon. De rust is maar van heel korte duur, want zie het vakantiesalon is van start gegaan, de euro's kunnen weer in omloop gebracht worden.
Zoals een mooie schrijfster me gezegd heeft, we rennen de economie achterna, alsof de solden ons meer mens maakt.
Nogmaals begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet tegen het kopen van een geschenk, of wat kledij, een auto of een vakantie. Maar kan het echt niet wat minder?
Je hoort het elk jaar weer opnieuw de hoera berichten achteraf. De solden waren een succes, al mocht het wel iets meer zijn, jammer van het slechte weer... Er zijn weer veel auto's verkocht, gelukkig minder dieselwagens, dus het gaat de goede kant op.
Is dat wel zo?
Ome Rik is niet de enige die zich vragen stelt. Net vandaag Dirk De Wachter, je kent hem wel de gekende psychiater, gehoord op de radio : 'onze consumptiemaatschappij houdt ons allemaal pseudo-noodzakelijke dingen voor, het gewone kost niets'.
Doen we niet aan roofbouw van onze schaarste grondtoffen en ondermijnen we zo niet onze mentale gezondheid?
Het lijkt erop dat de geschiedenis zich herhaalt.
In het oude testament werd het gouden kalf aanbeden, nu lijkt het er op dat de consumptiemaatschappij de nieuwe religie is.
Wie zal het zeggen?
Als we dàt nu eens met zijn allen afspreken, koop iets als je het nodig hebt. Daarmee komen we al een eind.
Dit gezegd zijnde, als een te late nieuwjaarswens.
In ieder geval, gelukkig is het februari.
Het is weer (even) voorbij.