Geloof het niet of geloof het niet, deze corona-tragedie doet Ome Rik denken aan zijn vroeger werk als consulent binnen de bijzondere jeugdzorg.
Wikken en wegen.
Is het veilig om een jongere in het thuismilieu verder te laten opgroeien?
Zo ja, met welke ondersteuning?
Zo niet, een tijdelijke opvang, of opvang voor lange termijn?
Een pleeggezin, of een leefgroep?
Wat als ten gevolge de wachtlijsten de gewenste hulp niet mogelijk is?
Onmogelijk om iedereen tevreden te stellen.
En toch moesten er, na veel overleg, in eer en geweten knopen worden doorgehakt.
Wikken en wegen.
Virologen en politici staan nu elke dag voor moeilijke keuzes.
Welke maatregelen moeten genomen worden en hoe lang?
Wanneer kan de exit van de Lock Out in gang gezet worden, en in welke fases?
Mogen er terug trouwfeesten doorgaan?
Wanneer kan je terug normaal rouwen om een dierbare die overleden is?
Zo talrijk zijn de vragen, zo moeilijk zijn de antwoorden.
Wikken en wegen.
Wat de politici ook beslissen, onmogelijk om iedereen tevreden te stellen.
De mensen vragen duidelijkheid en zekerheid.
De paradox is dat het coronavirus ongekend en onvoorspelbaar is. De enige zekerheid is dat onzekerheid troef is. Een hele opgave om daarmee om te gaan.
De beleidsmakers bevinden zich dan ook noodgedwongen op glad ijs. Iedere uitschuiver wordt genadeloos afgestraft. Op sociale media rijzen specialisten allerhande als paddenstoelen uit de grond.
Wie zonder zonde is werpe de eerste steen, wat staan we toch snel met ons oordeel klaar.
Gelukkig is er ook een ongekende golf van solidariteit en mededogen. Het stemt Ome Rik hoopvol. Hoop doet leven, zegt men.
De filosoof Bertrand Russell noemde de gekende wiskundige Pythagoras één van de belangrijkste mensen die ooit hebben geleefd.
Voor het lijden van de ziel waren er voor Pythagoras maar twee geneesmiddelen:
Hoop en Geduld.