De vervoersmaatschappij de Lijn maakt volgens haar website werk van een toegankelijkheidsbeleid. Op meer mobiele lijnen is zelfs de reservatieplicht weggevallen De nieuwe hermelijntrams zijn helemaal uitgerust, met voorbehouden plaatsen. Veel investeringen voor een broodnodige inhaalbeweging, veelbelovend.
Nu, Ome Rik, noodgedwongen overgeschakeld is van een scootmobiel naar een elektrische rolstoel zou er een nieuwe wereld voor hem opengaan. Scootmobielen mogen immers niet op tram of bus, elektrische rolstoelen wel. Elk nadeel heeft ook zijn voordeel, denk je dan. Hoe waardevol het vervoer via de rolwagentaxi ook is, er gaat niets boven onafhankelijkheid. Geen reservatie meer, geen beginuur of einduur dat vooraf vermeld moet worden, niet mee in de file staan, je zou voor minder vrolijk worden.
Hoe het systeem dient te werken heb ik ondervonden in Kopenhagen. De rolstoelgebruiker op het perron maakt de trambestuur via een teken zich kenbaar aan de bestuurder. Deze komt met het aangepast gereedschap naar de opstapplaats en klapt de drempelbrug open. De rolstoelgebruiker deelt aan de bestuurder zijn bestemming mee, en neemt zijn plaats in. Dit alles neemt een minuutje in beslag. Aangekomen op de bestemming doet de bestuurder automatisch het nodige.
Tijd om poging te wagen. De eerste maal, toch maar wat op veilig gespeeld, mijn broer gevraagd als buddy.
Op een mooie lente dag...
Daar is hij dan, een nieuwe hermelijntram op lijn 15.
De bestuurder diende aangesproken te worden te worden om het platform te openen. 'Dat is nog nooit open geweest', zei de bestuurder beduusd. Aangepast materiaal was niet voorhandig, dus vol goede wil probeerde hij het met zijn sleutelbos, wat natuurlijk niet lukte. 'Mijn excusus, maar ik moet voort, probeer maar bij de volgende tram'.
De volgende bestuurder kwam wel uit eigen beweging. Maar weer geen materiaal, met de eigenaardige opmerking, 'kun je dat niet zelf''. 'Ik zal is gaan zien of ik iets vind'. De bestuurder kwam terug met een signaalbord, welke ook steek-over vrijwilligers gebruiken. Met het achtereinde van het signaalbord werd de hendel opgemaakt. Bij de eindbestemming leek de speciale signalisatie knop niet te hebben gewerkt, want men broer diende de bestuurder te roepen om het nodige te doen.
De terugweg begon hoopvol, de bestuurder kwam zelfstandig met zowaar aangepast materiaal. Wel wat onwennig , maar het ging vrij vlot. Bij de eindbestemming gingen de deuren openen, maar de bestuurder kwam niet opdagen. Groot was de verbazing toen mijn broer de bestuurder ging halen Tijdens de rit was er zonder dat we het gemerkt hadden, een wisseling van de wacht geweest. ' Ik weet niet hoe ik dat moet doen, dat zal niet gaan'. 'Dan doe ik het zelf wel', zei mijn broer, neemde het signaalbord dat achter de stuur van de bestuurder stond en klaarde de klus in een handomdraai. 'Kom dan toch kijken hoe jij het moet doen', zei ik nog tevergeefs. De bestuurder bleef in de cabine zitten. Hallucinante ervaring.
Het is niet de bedoeling van Ome Rik om individuele bestuurders te viseren. Het gaat om een structureel probleem. Als het de Lijn het menens is met haar goede voornemens dan dient men op zijn minst haar eigen bestuurders wat wegwijs te maken. Wat is er mis met het goede oude rollenspel?
Er is nog veel werk aan de winkel. Maar Cicero zei het al :' Zo lang er leven is, is er hoop'.
Want zie het kan. Onlangs zag ik een lotgenote in een elektrische rolstoel zelfstandig uit de bus het perron oprijden.
Ik weet het nu wel.
Op een mooie lentedag...
Neem ik de bus.
Open brief aan Vlaams Minister Ben Weyts, Minster van Mobliteit,Openbare Werken, Vlaamse Rand, Toerisme, Dierenwelzijn. Aan Roger Kesteloot, Directeur - Generaal de LIJN