Een klein bericht in de krant deed Ome Rik bijna uit zijn rolstoel vallen: ‘Het leefloon zou deels moeten worden uitbetaald in maaltijdcheques om zeker te zijn dat het naar essentiële zaken gaat’.
Neen, dit is geen 1 april grap, maar één van de voorstellen van de Ondervoorzitter van de N-VA Steven Vandeput die zullen besproken worden op het ledencongres van de partij in mei. Even de feiten op een rijtje: Het leefloon voor een alleenstaande bedraagt momenteel 1214, 13 euro per maand. Onder de armoedegrens die voor een alleenstaande momenteel 1366 euro bedraagt.
De heer Vandeput moet toch geen kei in hoofdrekenen geweest zijn. In de stedelijke gebieden is het zoeken naar een speld in de hooiberg om een appartement te vinden dat geen krot kan genoemd worden onder de 650 euro per maand. Reken dan nog de vaste kosten, energie, telecommunicatie, kleding, vervoer, brandverzekering. Dan mag je erg blij zijn als er 70 euro per week overblijft voor voeding, ontspanning of onverwachte kosten. Niet verwonderlijk dat in deze tijden van inflatie steeds meer mensen uit bittere noodzaak beroep doen op de voedselbanken.
Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat het aantal misbruiken in de toekenning van het leefloon grote uitzonderingen zijn. De huidige wetgeving voorziet hiervoor voldoende duidelijke sancties voor het geval dat.
Armoede is een onrecht waar tegen gestreden moet worden en waar op zijn minst mededogen op zijn plaats is. Het voorstel van de ondervoorzitter van de N-VA gaat uit van het tegendeel, van wantrouwen en getuigt van een gebrek aan inlevingsvermogen.
Hebben we hiervoor zes staatshervormingen moeten ondergaan?
De slogan ‘Wat we zelf doen, doen we beter’ krijgt nu echt wel een bittere nasmaak. Het Vlaamse nationalisme is geen meerwaarde gebleken en blijkt niet in staat te zijn om de uitdagingen van deze tijd, de klimaatcrisis, de armoede, de ongelijkheid en het vertrouwen in de politiek aan te pakken.
Dan liever tabula Rasa en een zevende staatshervorming naar het Zwitsers kantonmodel. Een kleine federale regering met de provincies als belangrijk beleidsniveau en gemeentebesturen met meer bevoegdheden. De 10 provinciën zoals het vroeger echt was ten tijde van de Bourgondiërs. Minder regeringen, minder parlementen, de politiek dichter bij de mensen.
Een deel van het leefloon uitbetalen in maaltijdcheques, te gek voor woorden.
Een haiku dan maar:
Armoede geen zorg
Mededogen verdwenen
Buiten huilt de wind
Het is geen warme zomerbries komende uit het zuiden.
Het is een wind met een gevoelstemperatuur onder het vriespunt.
Een wind waar je rillingen van krijgt.
Koud en kil.