De indrukwekkende docuserie van Hilde Van Mieghem over kindermishandeling is hopelijk voor ieder van ons een eyeopener om verantwoordelijkheid op te nemen.
De Mechelse jeugdrechter deed dit door de opmerkelijke moed te hebben om ook structurele kindermishandeling te benoemen.
Laten we een kat een kat noemen : Kinderen die niet de zorg op maat krijgen die ze verdienen worden door onze maatschappij opnieuw mishandeld.
Gemiddeld 425 dagen is het wachten op niet rechtstreeks toegankelijke hulp.
Het is een oud zeer.
Vaak is het leuren met kinderen van de ene tijdelijke oplossing naar de andere. De docuserie maakt pijnlijk duidelijk hoe groot de impact is,als hulpverlening op haar beurt traumatisch word.
De laatste jaren heeft de sector via de integrale jeugdhulp enorm veel geld en energiegestoken in de organisatie van de hulpverlening. Zonder twijfel een meerwaarde inzake nieuwe methodieken en meer overleg tussen sectoren. Vraaggericht werken is echter een dode letter gebleken en de bureaucratie is sterk toegenomen. Procedures leiden een eigen leven, prioriteitsbepalingen zijn bepalend of je aan de bak komt. Een grondige evaluatie van de integrale jeugdhulp dringt zich meer dan ooit op.
Je kan er immers niet omheen, de Vlaamse Overheid houdt zich niet aan het Verdrag inzake de Rechten van het Kind. Voornamelijk het naleven van art.19: ‘Het beschermen van kinderen inzake kindermishandeling en verwaarlozing’. De Vlaamse Overheid kan dit niet garanderen. De vele overplaatsingen, nep oplossingen worden ze ook genoemd, doen bovendien afbreuk aan art 20 van hetzelfde verdrag: ‘ Bij het overwegen van oplossingen wordt op passende wijze rekening gehouden met de wenselijkheid van continuïteit in de opvoeding’.
Maar er is meer aan de hand.
Als het om individuele hulpverlening gaat is er een enorme grote inzet en gedrevenheid.
Maar wat met politiserend werken?
Mensen wakker schudden over onrechtvaardigheden.
Het was één van de vijf krachtlijnen van de grote sociaal werk- conferentie in 2018.
En ja, er zijn met tussenpozen de wanhoopskreten in de media over de wachtlijsten.
Al dertig jaar lang.
Tragisch, maar dit is echt geen nieuws meer.
En ja, er is de witte woede die af en toe haar ongenoegen op straat laat zien.
Het staat buiten kijf. Willen we echt iets veranderen dan moet bij structurele mishandeling dezelfde inzet getoond worden als het om een individuele klacht zou gaan.
Sociale actie is een methodiek als een andere. Het zou in het DNA van iedere maatschappelijk werker moeten zitten.
Waarom zou de sector zich niet meer bijscholen in deze methodiek?
Neem terug de draad op van de acties van jaren geleden. Bezet opnieuw de trappen van het Justitiepaleis. Neem post aan het kabinet van Minister Beke.
Niet af en toe.
Wekelijks.
Jullie zijn met velen, los mekaar af.
Er is zoveel kwaliteit in de sector.
Er leeft zoveel verontwaardiging in de sector over de structurele tekorten.
De verontwaardiging rond de klimaatverstoring brengt veel in de beweging. Inspirerend.
Het momentum is er.
Lees deze bijdrage als een oproep.
Maak recht wat krom is.