Mijn naamgenoot… is steevast zijn verwelkoming als we ons weerzien.
Een vreemd beeld, Rik in een ziekenhuisbed. Nooit ziek geweest, altijd doorgegaan, tot plots er een muur opdook en hij niet verder kon.
Hoe snel kan het keren, enkele weken geleden nog mee op stap naar Parijs, en nu aan de vooravond van zijn laatste tocht naar de overkant.
Beethoven sprak in het frans, als hij een stuk componeerde, van - l‘engagement du moment - . Bij Rik spreken we van een levenslang engagement, dag in dag uit.
Rik ademt engagement, elke dag van de week, jaar in jaar uit. Steeds weer op de bres, belangeloos opkomend voor een betere samenleving. Van de wijkwerking in Antwerpen Noord, tot secretaris van Groen Plus.
In goede en kwade dagen. Ook als de last van het leven zwaar om dragen was, gaf hij present. Ook als zijn blik, eenzaamheid en verdriet verried, zelfs dan kon je op hem rekenen. Trouw aan zichzelf, bleef hij doorgaan, doorgaan en maar doorgaan.
Hans Andreus schreef :”wat moet ik nu, met het licht in mij, met letterlijk de kanker in mijn lijf”.
O zo belangrijk, is de herinnering die van je passage op onze aarde overblijft. Met mildheid, genegenheid en dankbaarheid, zal er steeds over Rik gesproken worden.
Ik wens Rik de kracht om het eeuwige licht, vredevol tegemoet te treden. Dat verdient deze mens van goede wil, deze mens van uitzonderlijk goede wil.
Mijn naamgenoot,
Rik
Tekst geschreven één dag voor het overlijden van Rik, echt zonder het te beseffen, aan de vooravond van...