Zal ik in de diepte springen?
Op de rand van het grote zwembad, vraagt iedere kleuter zich dat wel eens af.
Van werk veranderen is ook zoiets, springen in het onbekende.
Zal ik in de diepte springen?
25 jaar geleden was dit voor Hil niet anders. Kiezen voor het gekende CLB of het toen onbeminde Comité Bijzondere Jeugdzorg.
Sommigen gaan heel voorzichtig, trapje per trapje, traag het water in. Anderen nemen zonder aarzeling een duik. En een enkeling, wordt er in gegooid.
Dat laatste is Hil overkomen. Spartelend, happend naar adem, half verzuipend. Er zat niets anders op dan het hoofd boven water te houden. Het bijhorend zuchten en kreunen werd haar handelsmerk. Telkens als zij terug naar de kant wou zwemmen,- Help? ik wil terug!,Waar ben ik aan begonnen? -, telkens was er die badmeester die haar onverbiddelijk tegenhield en terugstuurde. Doe er nog maar een baantje bovenop. Onder het motto, al doende leert men. De badmeester wist het toen al, hij had er een neus én oog voor, een aangeboren talent.
En kijk Hil heeft het overleefd.
Zij is een ervaren zwemster geworden, even gedreven als bij de eerste sprong.
Zij zwemt rustig en bedeesd, mooi te noemen, al zij dat zelf, in al haar bescheidenheid, in alle toonaarden ontkennen.
Hil zal niet vlug van zwemstijl veranderen. Trouw aan haar principes.
Oprechtheid, rechtschapen, integer, eigenschappen van de echte kampioen.
Soms kijkt ze nog eens om, want herinneringen, beelden van vroeger, wegen wat zwaarder door. Verdriet vertraagt echter de tocht. Keuzes maken en voort doen. Dat kan Hil als geen ander.
Nu dat zij een lange afstandszwemmer geworden is, weet zij, niets blijft hetzelfde.
Al blijven vele vragen onbeantwoord.
Wat gebeurt er allemaal in dat mooie huis in Kapellen?
Ach, mysteries zijn er om te koesteren.
Zwemmer
Zwem
Voor Hil nav 25 dienstjaren