Maak het verschil

Zit je in een dipje? Heb je jouw geloof in de mensheid verloren?

Geloof het, of geloof het niet, Ome Rik heeft hier een remedie voor. Laat je inspireren door buitengewone mensen die ons zijn voorgegaan.

Neem de proef op de som en tik de naam Nicolas Winton in op Google. Bekijk op YouTube het filmpje van het BBC programma ‘That’s life’ uitgezonden in 1988. De ontroering overmant je, adembenemend. Sir Nicolas Winton wordt ook de ‘Britse Schindler’ genoemd. Hij redde 699 kinderen van een zekere dood onder het Nazi Regime, door hen over te brengen naar pleeggezinnen in Groot-Brittannië. Het onwezenlijke was dat die redding pas onder de aandacht kwam toen zijn vrouw Grete een plakboek vond met de lijsten van de kinderen. Sir Nicolas had er 50 jaar over gezwegen omdat hij zijn actie de normaalste zaak van de wereld vond. Zijn hele leven werd door ethiek bepaald. Een ethiek van engagement, vriendelijkheid, solidariteit. Sir Nicolas werd 106 jaar en bleef op zeer hoge leeftijd actief met vrijwilligerswerk voor ‘oude mensen’, zoals hij zelf zegde. Laten we Sir Nicolas niet vergeten om wie hij was, en wat hij nu nog voor ons kan betekenen. Een zegen voor de mens en de mensheid.

Eén mens maakte het verschil.

1 december 1955. Die dag weigerde de Amerikaanse burger-activiste, Rosa Parks, in Montgomery ( Alabama) haar plek af te staan aan een blanke man. Haar arrestatie en veroordeling waren een lichtend voorbeeld, voor Martin Luther King de aanleiding om een boycotactie van het gebruik van bussen te organiseren. Een actie die 382 dagen duurde. Uiteindelijk werd de rassenscheiding in bussen afgeschaft.

Eén mens maakte het verschil.

Neem nu Zuster Jeanne Devos. Zij vertrok in 1963 als missionaris naar India. Geconfronteerd met de uitbuiting en het leed van het huispersoneel in India, richtte zij de National Domestic Movement op, die opkomt voor de rechten en waardigheid van elke huisarbeider. De beweging telt vandaag meer dan 2 miljoen leden.

Eén mens maakte het verschil.

Maak het verschil.

13 november 1979

Het is nu 40 jaar geleden, maar geloof het of geloof het niet, voor Ome Rik is het alsof het gisteren was. Die dag werd de Arenaweide ontruimd. 180 tenten werden handhandig tegen de vlakte gesmeten. De bezetting van de Arenaweide, een openruimte in Deurne, rond het fortje aan de Muggenberglei en de blokken van architect Braem, begon op 18 augustus 1979. In 1976 beloofden de toenmalige politieke partijen dat de Arenaweide als groene zone behouden zou blijven. Toch werd een bouwvergunning gegeven voor nieuwe woonblokken en zouden de werken van start gaan op 1 september 1979. In een wanhoopspoging bezette de actiegroep 'Red de Arenaweide' op 18 augustus 1979 de weide met 15 tenten. Deze ongewone bezetting zou bijna vier maanden duren.

'Alles gaat voorbij, behalve het verleden', staat op de muren van het Afrikamuseum in Tervuren. Maar toch soms lijkt het of alles terug komt. Het actiecomité was partij ongebonden, een burgerbeweging avant la lettre. Het comité schreef geschiedenis door de grote mobillisatiekracht die werd tentoongespreid  en hun weergaloze communicatie met de bevolking en de media. De eerste rouwtocht kende 400 betogers, de laatste 4000 deelnemers. De drukpersen stonden niet stil, het ene solidariteitsoptreden volgde het andere op. Radio Arena was ongrijpbaar voor de Bijzondere Opsporingsbrigade. 

Jaren later inspireerde de actie de auteur Tom Naegels. Hij liet zijn roman 'Meester Kader' afspelen in wat hij de 'Arenaweide Vrijstaat' noemde. 

De actie rond de Arenaweide gaf een impuls aan de milieubeweging. Levenskwaliteit werd een nieuw begrip als drijfveer voor maatschappij verandering. De actie 'Red de Arenaweide', met hun methode van geweldloze burgerlijke ongehoorzaamheid, kan nog steeds een waardevolle inspiratiebron zijn voor de vele bewegingen die vandaag actief zijn.

'Omdat we niet mogen zwijgen', schreef Herman Van Goethem bij de voorstelling van zijn boek 1942, het jaar van de stilte.

Remember.

13 november 1979.

Lang leve Stef Kamil Carlens

 Geloof het of geloof het niet, soms kan zelfs het televisieprogramma De Zevende Dag je nog verbazen. Neem nu het interview dat Lieven Verstraete  onlangs afnam van Stef Kamil Carlens .

‘Wat vond je van het debat over het Vlaamse Regeringsakkoord’?

Wat me het meest is opgevallen, zei Stef Kamil Carlens, is dat men vroeger over de Belg sprak, nu  alleen nog maar over de Vlaming. Vroeger had de Belg een baksteen in de maag, nu heeft de Vlaming een baksteen in de maag. Ik stel voor dat de oppositie het in de toekomst over de Belg heeft.

 Maar cultureel gezien wonen we toch in Vlaanderen? Dat zegt U, was het antwoord. Nee, stamelde Lieven Verstraete verbouwereerd. Het antwoord van Stef Kamil Carlens was glashelder: Ik voel me een wereldburger’.

Dat noemt Ome Rik een statement dat kan tellen.

Wat vind je van deze, gelezen in de Knack: ‘ Gelukkig zijn er nog Franstaligen, is er nog Wallonië’. In Wallonië krijgt het beleid een duidelijke sociale stempel. Zo’n 4 miljard wordt geïnvesteerd in mobiliteit en vergroening van de economie. Het middenveld wordt bij het beleid betrokken. Wat een contrast met het kille Vlaamse Regeerakkoord waar het middenveld aan banden wordt gelegd. Ja zelfs afgeschaft, van Unia, het Sociaal Verhuurkantoor  tot de Vlaamse Woonraad. Kritische stemmen krijgen het zwaar te verduren. Wel een Vlaamse VRT, een Vlaams Museum, een Vlaamse Canon. Geen structurele maatregelen tegen armoede.

Gelukkig is er nog Wallonië.

Gelukkig is er nog Stef Kamil  Carlens

Lang leve Stef Kamil Carlens

Hij leve lang!

Met Kafka op den tram (bis)

Een goed half jaar geleden schreef ik een column op mijn blog met als titel ‘Met Kafka op den tram’  over het gebruik van het openbaar vervoer als rolstoelgebruiker. De directeur-generaal van de Lijn, de heer Kesteloot, antwoorde hierop correct met verontschuldigingen. Met de belofte om de informatie over de procedure voor een rolstoeltoegankelijke verplaatsing opnieuw actief te verspreiden en op te volgen dat de chauffeurs er ook naar handelen.

Toch was die ene ervaring zo choquerend dat het me maanden heeft gekost om nog eens een poging te ondernemen.

Nu moet je weten dat ik in Mortsel vlakbij lijn 15 woon, die promoot wordt als één van de toegankelijke lijnen in Vlaanderen. Met mijn elektrische rolstoel doe ik in weer en wind er een klein uurtje over om in het centrum van Antwerpen te geraken. Met de tram ben je op minder dan een half uurtje op de halte MEIR, welke met een lift toegankelijk is gemaakt. De halte Groenplaats jammer genoeg niet, maar binnenkort gaat de halte Opera open dus dat opent perspectieven. Een mens moet kunnen dromen.

Vorige week dacht ik toen ik die mooie hermelijntram, met haar blauwe rolstoellogo zag aankomen, laat ik het nog eens proberen.

Ikzelf en een andere persoon stonden te wachten op het perron. Je weet maar nooit dacht ik, dus ik gaf mijn toevallige medereiziger een korte briefing. Gelukkig maar bleek achteraf.

Ondanks mijn opgeheven arm zag de chauffeur me niet. Mijn medereiziger verwittigde gelukkig de chauffeur toen de deuren zich sloten. Pas toen mijn medereiziger het platform niet opengeklapt kreeg, schoot de chauffeur met blote handen ter hulp. Toen ik hem de suggestie gaf dat het gemakkelijker ging met de achterkant van het beschikbare verkeersbord, wat ervoor voorzien is, zei hij eerder smalend, ‘ik doe het wel met mijn vingers manneke’.

Naar analogie van de gekende spreuk ‘regeren is vooruitzien’, gaf ik opnieuw een briefing aan een jonge medereizigster naast mij. Net voor de halte MEIR drukte ik op de grote rolstoelgebruiker knop. Deze knop lichtte niet op, dus ik was in ongewisse of de chauffeur zou reageren. De deuren gingen open maar de chauffeur, zo vreesde ik al, bleef zitten. Mijn medereizigster ging hem dan maar halen. Zijn reactie sprak boekdelen, ondanks een opening tussen tram en perron zei hij : ’ daar kun je toch over zonder dat je het platform moet gebruiken’. Misschien, maar het risico nemen, nee bedankt. Dus werd het platform weer met blote handen door de chauffeur geopend.

Niet erg vriendelijk die chauffeur, zei mijn medereizigster, op weg naar de lift.

Nee, misschien had ik pech dat deze chauffeur een slechte dag had. Maar de tegenzin om mij bij te staan lag er dik op.

Voor mij is dit alsof ik voor een tweede maal een beperking op mijn dak krijg. Veel activiteiten in Antwerpen moet ik noodgedwongen aan mij laten voorbijgaan.

Het doet me denken aan een liedje van FARCE MAJEUR  uit de oude doos : ' ik zie het niet meer zitten, ik kan er niet meer bij, het hoeft niet meer voor mij'.

 Een kleine moeite maar een wereld van verschil. 

Eén ding is duidelijk : ofwel zet de Lijn alle zeilen bij om haar doelstelling te bereiken, ofwel passen zij haar externe communicatie aan de realiteit aan.

Rolstoelgebruikers zijn welkom op de Lijn.

Maar niet als ze alleen zijn.

Open brief (bis) aan de directeur van De Lijn, de heer Roger Kesteloot

Elvis van Viersel

Op adem dunne banden rijden wij op de baan van het leven. Eén vergissing, éen verstrooidheid en...

Te lezen op het doodsprentje van Willy, bijgenaamd de Elvis van Viersel. Voor eeuwig uit ieders zicht.

Ome Rik was getuige van het onnoemelijk verdriet van de nabestaanden bij dit plotse heengaan.

Ben er sinds die fatale dag op gaan letten. Bijna alle dagen gebeurd er in dit kleine land een smartelijk ongeval, met één of meerdere slachtoffers. Soms krijgt het als nieuws een voetnoot in de krant. Als het om jongeren gaat die in het weekeinde verongelukken kan er  wel een halve bladzijde af. Op het journaal  komt het  vaak in het nieuws als er een combinatie is met hinder, de lange files die het ongeluk heeft veroorzaakt.

Opvallend is dat de oorzaken van de dramatische ongevallen gekend zijn:

-te snel rijden

-rijden onder invloed

-gsm gebruik tijdens het rijden

-vermoeidheid,verstrooidheid

Tragisch toch, met wat zelfdicipline zijn heel wat dodelijke ongevallen te vermijden.

Waarom verspillen we miljoenen euro's aan trajectcontroles, terwijl je gewoon wat je voet onder controle moet houden?

Meer dan 25.000 doden per jaar in Europa. De duizenden zwaargekwetsten gaan vaak als rolstoelgebruikers door het leven, wat een kostprijs voor de sociale zekerheid, wat een menselijk leed.

Breng verontwaardiging in beeld. Als we nu voor elk slachtoffer een boom planten? Net zoals met het Witte Kinderbos is gebeurd. Ome Rik gaat voor een oneindige herdenkingsdreef van japanse kerselaars. 

'Wat je 's morgens hebt verlaten, kan er 's avonds niet meer zijn', schreef Toon Hermans.

In 2018 kwamen er in ons land 609 mensen niet meer thuis.

Open je ogen maar niet

Keer maar niet terug van die andere plek

Ik blijf je wel van afstand bekijken

Tel de uren niet

Hou de jaren niet bij

Je blijft me bij

Elvis van Viersel